ประวัติวอลเลย์บอลไทย วอลเลย์บอลที่แพร่ระบาดในประเทศไทยเนื่องจากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด พึงทราบในระยะแรก. เป็นที่นิยมมากในหมู่ชาวจีนและเวียดนาม จากทางเหนืออย่างต่อเนื่องบางครั้งจนเกิดการแข่งขันกันระหว่างคณะ ชุมชน สโมสร และสหพันธ์ ในขณะที่มีการแข่งขันฟุตบอลถ้วยทองในภาคตะวันออกเฉียงเหนือและใต้ในปี 2477 แผนกพลศึกษาได้ตีพิมพ์กฎวอลเลย์บอล แปลโดย อ.นพคุณ พงษ์สุวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านวอลเลย์บอล

วอลเลย์บอลชายหาด กติกา เป็นกีฬาประเภททีมที่ผู้เล่นสองคนเล่นด้วยกันในแซนด์บ็อกซ์ที่คั่นด้วยตาข่าย คล้ายกับวอลเลย์บอลในร่ม วัตถุประสงค์ของเกมนี้คือการได้ลูกบอลข้ามตาข่ายและเข้าสู่สนามตรงข้าม แต่ละทีมทำงานอย่างหนักเพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามวางลูกบอลไว้ที่ด้านข้างของสนามกีฬา และทีมได้รับอนุญาตให้สัมผัสได้ถึงสามครั้งเพื่อนำลูกบอลกลับข้ามตาข่าย และผู้เล่นแต่ละคนจะต้องไม่สัมผัสลูกบอลสองครั้งติดต่อกัน ยกเว้นหลังจากการบล็อก (การบล็อกถือเป็นการแตะครั้งเดียว) การบล็อกนั้นเหลืออีกสองครั้งก่อนที่จะตีลูกบอล ลูกมาพร้อมกับซับ ผู้เสิร์ฟตีฝ่ายตรงข้ามจากด้านหลังขอบตาข่าย การชุมนุมจะดำเนินต่อไปจนกว่าลูกบอลจะตก “ออกจากสนาม”

ประวัติวอลเลย์บอล วอลเลย์บอลก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2438 โดย U.S. Y.M.C.A. (Young Men’s Christian) กรรมาธิการพลศึกษา Mr. เกิดโดย William G.